Thuiswerken op niveau. 

Welkom terug bij onzinnige Gitaarpraat. De laatste tijd hoor je veel mensen klagen over het thuiswerken.

Nu kan ik zelf niet thuiswerken, olietankers, maar mijn vrouw wel. Die doet iets met computers en met die computers kan je tegenwoordig cd´s bestellen, die vervolgens thuis worden bezorgd. En dat heeft als enorm groot voordeel dat zij mij van een constante stroom aan Gitaarmuziek voorziet. Sterker nog, voordat ik weet dat er een nieuwe cd van een bepaalde Gitaarheld uitkomt, stopt ze hem al in mijn handen, pre order.

Er liggen hier dus 4 nieuwe cd´s voor mijn neus die allemaal in 2020 of 2021 zijn uitgekomen,

en toevallig zijn die albums van de grootste Gitaristen die hier rondlopen op deze planeet.

Yngwie Malmsteen, Joe Satriani, John Petrucci en Paul Gilbert. 

Op het gemak gaan we eens luisteren, vergelijken, stom ouwehoeren en natuurlijk onze ongezouten 

mening geven. Hoewel dat onder hetzelfde kopje valt van stom ouwehoeren maargoed. 

We beginnen met de meester, ome Joe, met het album Shape shifting. Inmiddels is ome Joe al 65 jaar en hij is echt de meester. Wat een Gitarist. Ik heb een hoop albums van hem en heb hem vaak live gezien, prachtig!

Het nieuwe album is heerlijke muziek om in de tuin bij een vuurtje whiskey en een kopje citroenthee te drinken en te filosoferen over het leven. Natuurlijk is het album prima gemixt en heeft hij zeer ervaren sessie muzikanten ingehuurd zodat alles er op gericht is om Joe zijn Gitaar zo goed mogelijk uit de verf te laten komen en dat is gelukt. Met name nummer 5 Teardrops en nummer 10 Falling stars zijn echt heel relaxed, maar wel heel goed. Op dit album doet Joe waar hij goed in is, hij neemt je mee op zijn reis door de muziek.

Echt een prima album met naar mijn mening geweldig gitaarwerk, goede nummers en super mooi artwork. 

Het volgende album komt van Paul Gilbert en heet Werewolves of Portland en in tegenstelling tot ome Joe heet Paul alles zelf ingespeeld namelijk de bas, drum en keyboards. Paul heb ik ook een aantal keer live mogen zien en ik ken hem natuurlijk ook van Razor X, mooie tijd! Paul is inmiddels 54 jaar oud en dus een stuk jonger als ome Joe. Het geluid vindt ik wat minder als Joe zijn album, met name het Gitaargeluid. 

Das natuurlijk persoonlijk, maar bij ome Joe klinkt het gewoon wat beter, zowel de Gitaar als de band.

Nummer 3 Werewolves of Portland en nummer 4 Professorship at the Leningrad Conservatory zijn echt de beste. Das echt Gitaarspelen zeg maar, op zeer hoog niveau, zeer technisch en echt muzikanten muziek.

Nummer 4 heb ik nu denk ik al 50 keer geluisterd en echt man, prachtig gewoon. Hoe harder je hem zet hoe beter hij klinkt. Dit is lekkere muziek om te klussen in je schuur of om een oefenruimte in je schuur te bouwen ofzo. Het artwork vind ik wat minder, maar we kijken niet naar uiterlijk. Ik moest overigens wel hard lachen om de videoclip van Werewolves in Portland.

Dan is het tijd voor John Petrucci met het album Terminal Velocity. Het is John zijn 2de solo album en natuurlijk geheel instrumentaal. Ook heeft hij een drummer en een bassist waarmee hij dit album heeft opgenomen. Wederom een album met echte gitaarmuziek. Deze man speelt technisch zo perfect dat je jezelf begint af te vragen of het nog gekker kan. De nummers zijn goed, het gitaargeluid is goed, de solo´s zijn goed en het artwork is prachtig. In het hoesje zit ook een blaadje met promotie van John zijn nieuwe baardolie. 

Die kan je vanaf nu in zijn webstore bestellen. Het lijkt me zo dat ze in Talibanistan gek zijn op John zijn baard en baardolie, die jongens daar zijn gek op baarden. En de muziek is instrumentaal dus kunnen er ook geen gevoelige discussie´s ontstaan over politiek of religie. Volgens mij komt hij op 1 binnen als je die cd daar uitbrengt. Het laatste nummer Temple of Circadia, vind ik echt de beste. Een heerlijk metal nummer waar er groots wordt uitgepakt met ritme riffs en solo´s. Heerlijk gewoon. Dit is wat ik graag hoor, en het liefst hard.

Jaren geleden heb ik Petrucci samen met Satriani op het podium gezien met de G3, dat was echt te gek.

Het laatste album komt van de hand van de grote baas, de weledele heer Yngwie Malmsteen. De grote baas.

( hij is echt de baas ) Eerst even wat anders. Toen ik 16 jaar oud was ging ik gitaar spelen in de plaatselijke metalband en was van plan om serieuze gitaarsolo´s te gaan spelen. De bassiste van de band gaf mij toen een tab boek van Yngwie Malmsteen´s Rising force Odyssey. Ze zei het volgende. Dus jij wilt snel gitaarspelen? Probeer dit maar eens! Ik de cd natuurlijk gekocht en sinds die tijd probeer ik Malmsteen zijn niveau van gitaarspelen te bereiken, ik ben zeer groot fan! We zijn nu 22 jaar verder en inmiddels ben ik met dezelfde bassiste getrouwd die mij toen dat boek van Malmsteen in mijn handen duwde. Het leven is prachtig! Weer een nieuw Malmsteen album dus, geweldig. Dit is van de 4 cd´s waar we het vandaag over hebben het enige album waar zang op te horen is, en helaas heeft Yngwie zelf het zingen voor zijn rekening genomen. Gelukkig maar een paar nummers, het overgrote deel is instrumentaal. Ome Yngwie heeft alles zelf ingespeeld behalve de drums, daar heeft hij een drummer voor ingehuurd. Om te beginnen is dit album precies wat ik graag van ome Yngwie te horen krijg, heerlijke nummers met eindeloze solo´s. Eindeloze variatie´s op wat hij al jaren doet. Hij heeft echt zijn eigen stijl ontwikkeld en speelt ook op zeer hoog niveau gitaar. Met dit album laat hij simpelweg weer zien dat hij de onbetwiste baas op de elektrische gitaar is. Met name nummer 4 Parabellum vind ik het mooiste, wat een gitaarwerk, ongelooflijk zeg. 

Het resultaat van het thuiswerken is goed te noemen, zeer goed. Langzaam begint het weer de goede kant op te gaan. Eigenlijk maakt het allemaal niet zo veel uit zolang er maar Gitaarmuziek wordt uitgebracht. En mijn helden hebben mij in deze corona crisis niet in de steek gelaten. 

Kunnen we niet op tour? Mooi, dan gaan we opnemen! En het resultaat is geweldig. Ik hoop dat we de heren snel weer live in de Xinix aan het werk kunnen zien. Ik heb gister nog met ome Joe en Yngwie gebeld. 

Of ze komen spelen als de Xinix weer opengaat, de verbinding was niet best maar volgens mij hoorde ik dat ze komen. Super vet natuurlijk. Misschien mag ik dan wel in het voorprogramma!

Groet

W.F.M. Snoek

De muzikale winterslaap.

Het duurt nu al even, iets te lang als je het mij vraagt. Regels hier en regels daar. Dit mag niet en dat mag wel, maar na 9 uur dan mag het weer niet. Erg verwarrend allemaal. En om de chaos compleet te maken zijn de openingstijden van de koffieshop aangepast naar 20:00, om er natuurlijk voor te zorgen dat mensen als ik weer netjes op tijd thuis zijn. Wat moet je er mee, of beter gezegd, wat kan je er mee? Wat moet je met jezelf aan in deze tijd van strikte regelgeving en restricties. Het goede antwoord is natuurlijk simpel. 

Meer Gitaarspelen, meer Gitaarmuziek schrijven, meer Gitaren kopen of je kan natuurlijk een oefenruimte in je tuin bouwen. Met andere woorden, er is genoeg te doen voor de gemiddelde Gitarist

Toch begint het langzaam te dagen. Er is niks te doen, er spelen geen bandjes, je mag niet naar de oefenruimte toe en sterker nog, als je te laat thuis komt krijg je straf. Dus wat, wat moet er gebeuren? Rellen heeft niet erg veel zin, plus het feit dat het erg weinig met muziek te maken heeft. Zoiezo heeft deze crisis vrij weinig met muziek te maken. Daartegenin is het wel zo, dat ik zat muziek heb geschreven dat geschikt is om op te rellen. Het is in ieder geval zeer duidelijk dat we de komende tijd nog wel even op ons zelf aangewezen zijn,

en dat de podia nog lang gesloten zullen zijn. Gelukkig speel ik Gitaar en heb ik dus eigenlijk nergens last van. Mensen die Gitaarspelen ontkomen vrij gemakkelijk aan het moeras der verveling, er is immers altijd wel iets om te oefenen, of nieuwe muziek te schrijven, of om iets op te nemen, of op youtube een mooi concert te kijken, of om met iemand af te spreken om lekker te jammen. Dat mag geloof ik nog wel, maar niet na 9 uur,want dan krijg je straf. Dus wat betreft heel die crisis, laat mij maar lekker met rust. Lekker Gitaarspelen. Ik kan mij goed voorstellen dat mensen die geen Gitaar spelen, het leven helemaal kut vinden vandaag de dag. En dat terwijl de oplossing zo simpel is. Je weet het antwoord al haha…

Gelukkig gaan we weer richtig de nieuwe Slim compilatie. Weer nieuwe muziek op de Slim website!

In navolging van maandag en dinsdagmorgenmuziek komt dit jaar het liedje woensdagmorgenmuziek uit.

Een heel relaxed liedje waarin we het rustig aan doen met de Gitaarsolo´s. Esmeralda natuurlijk op bas. 

En we proberen nog een andere verrassing op te nemen. Maar stap voor stap, eerst meer oefenen voordat ik op ga nemen. Meer Gitaarspelen. De vorige Slim compilatie van 2019 was te gek, echt te gek. Allerlei mensen stuurde echt te gekke muziek op. En vorig jaar was de Gitaar ook echt goed vertegenwoordigd. Vette solo´s en vette muziek. Ik hoop dat alle muzikanten van de Slim weer veel muziek insturen zodat er weer een mooie editie komt. Lekker muziek maken en opnemen, wat moet je anders doen? Rellen heeft geen zin. Demonstreren heeft ook geen zin, eigenlijk heeft niks zin dus ja, lekker Gitaarspelen toch. 

Het is een muzikale winterslaap waar we in zitten, das wel duidelijk. Van heel de crisis heb ik weinig verstand maar het is zeer duidelijk dat heel de muziekwereld in slaap is gebracht. En we dromen allemaal over de dag dat we weer open mogen. Dus lieve mensen, laten we deze winterslaap goed benutten en er voor zorgen dat de vingertjes warm zijn, en de versterkers klaar staan, nieuwe snaren erop en helemaal fucking los. Wat ze ook doen of wat ze ook willen, het maakt niet uit. Met hoeveel regels ze ook aankomen of wat ze allemaal afsluiten, het maakt voor de Gitarist niet uit. Gewoon door oefenen, onverstoorbaar, als een Gitaargod uit de jaren 80. Gewoon door blijven spelen. Tegen de tijd dat het Gitaarspelen verboden wordt, dan is het het tijd om te gaan rellen. Maar tot die tijd, gewoon door blijven spelen. Gewoon blijven oefenen. 

Het leven is nog steeds prachtig.

Groetjes

Snoekhond

Het goede leven.

Alles is weer gelukt! De opnames van dit jaar staan op de Slim compilatie en zijn online te vinden op de Slim website. Een heerlijke verzameling muziek waar ik elk jaar weer enorm van geniet. De inzendingen van mijn collega muzikanten maken mij weer erg blij! Gelijk weer beginnen met schrijven voor volgend jaar. Tijd genoeg in deze corona tijd. Er mag niks, kan niks en gebeurt niks dus genoeg tijd om nieuwe muziek te schrijven! En dat is precies wat ik leuk vind, muziek schrijven en opnemen, dus ik heb weinig te klagen deze tijd. De enige klachten die ik heb over heel de corona situatie, is dat er geen bandjes mogen spelen in de Xinix. Geoefend wordt er gelukkig al weer wel. En natuurlijk speelt Feyenoord niet wat ook erg vervelend is.

Ik denk niet dat we er al van af zijn en gezien die verwachting, het vele thuis zitten, leek het mij beter om een nieuwe gitaar te halen. Dat is gelukt! 

Na wat wikken en wegen moest er een besluit genomen worden. Deze keer is echt een verrassing geworden.

Ik had bedacht dat ik wel eens iets anders wilde als normaal. Normaal betekend voor mij het volgende. 

24 frets, twee humbukkers, floyd rose en natuurlijk het super stratocaster model. Dat is normaal. In mijn geval kwam ik uit bij de Ibanez fabriek die in dat soort Gitaren heel goed zijn geworden. Nu heb ik echt niks te klagen over de 3 Ibanez Gitaren die ik heb maar er moest een Gitaar worden gekocht. En als het moet, dan moet het ook zeg maar. En om nou nog een Ibanez te kopen is wat overdreven dacht ik. Vandaar de zoektocht naar iets anders, en dat iets anders is gelukt! Een hand gebouwde telecaster van het merk Otentic. Het is er 1 uit de opstart periode van het merk en bij deze Gitaar zijn de body en neck nog met de hand gemaakt.

De body is gemaakt van een 100 jaar oude plank mahonie die Renee in de VS op de kop had getikt, en de top is van gevlamd esdoorn hout net zoals de hals, die is ook van esdoorn. Het stuk esdoorn voor de hals is weer van de buitenkant van de boom zodat je de takken nog kan zien. De body is voor de helft hol met een mooie muziek sleutel erin. Ook zitten er single coils in, twee stuks. Das nog eens wat anders als een pure metal Gitaar. Natuurlijk een vaste brug en minder als 24 frets. Voor mij niet echt normaal zeg maar. De hardware is van goud en past heel mooi bij het hout wat gebruikt is. 

Ik had nooit verwacht dat ik zo´n soort Gitaar ooit zou kopen! Laatst dacht ik hetzelfde over een bepaalde Spaanse Gitaar… Dit is eigenlijk al de derde Gitaar op rij die ik normaal gesproken nooit zou kopen. Het begon met twee Spaanse Gitaren en nu een telecaster. We kunnen dus concluderen dat mijn vorm van normaal  schijnbaar op losse schroeven staat. Vandaag heb ik de nieuwe Gitaar meegenomen naar de Xinix zodat ik hem op mijn buizenversterker kon horen en ik werd er heel blij van. Gewoon de gain op 2 of 3,  

het halselement natuurlijk, veel reverb en dan lekker spelen over de 100 watt buizen top. Heerlijk! Het mooie is ook dat ik nu genoeg Gitaren heb om heel de week te vullen. Ik heb voor elke dag van de week een aparte Gitaar! En dat maakt het leven mooi. Zulke dingen maken al het werken de moeite waard. Ik dacht vroeger altijd bij mezelf dat als ik voor elke dag een aparte Gitaar zou hebben, ik zou stoppen met werken en heel de dag Gitaar zou gaan spelen. Helaas is de waarheid anders. Die Gitaren kosten geld om aan te schaffen en er is geld nodig voor de stroom, anders doet je versterker het niet. En er is geld nodig om een oefenruimte te bouwen. Het is nu al een paar keer op rij gebeurt dat ik een mooi geldbedrag had klaarliggen om aan de oefenruimte te beginnen. En elke keer haal ik een nieuwe Gitaar en is het geld voor de oefenruimte weer op. Gelukkig zit de Xinix vlakbij! 

Het gaat weer helemaal nergens over met andere woorden. Alle plannen kunnen de vuilnisbak in.

Vaak kom ik er achter dat het meestal niet volgens plan gaat. Het resultaat deze keer echter, is prachtig!

Ik ga namelijk heel de zomervakantie op mijn nieuwe Gitaar lekker Gitaarspelen. Laat mij maar lekker met rust! Ik ga proberen of ik net zo snel als ome Yngwie kan spelen, dat zou pas vet zijn. Op een telecaster!

De nieuwe telecaster Gitaar is natuurlijk alvast te horen op de opname van Dinsdagmorgenmuziek, de inzending voor de slim compilatie die Esmeralda en ik ingeleverd hebben. Geniet van de muziek en geniet van het leven! En probeer zo veel mogelijk Gitaar te spelen. Prettige zomer!

groetjes

M. Snoek

PS: Bij twijfel… gewoon meer gitaar spelen! 

Welkom in 2014. Het jaar waarin de gitaar zijn hoogtijdagen zal meemaken!

De Gitaar. Een mooie uitvinding. De persoon die op het idee kwam verdient zoiezo een lintje. Degene die op het idee kwam om alles onder stroom te zetten en de boel uit te versterken, verdient een pallet bier. 

De Band. Een bijna even mooie uitvinding als de gitaar. Vooral al iedereen tegelijk speelt. 

Ik ben nu 30 jaar oud en speel al 19 jaar gitaar. In die 19 jaar heb ik van alles meegemaakt aangaande de Gitaar en de Band. Het is heel apart om te bemerken dat er weinig tot niks veranderd is in al die tijd. Toen ik nog heel klein was, en 11 jaar oud, vond ik niks prachtiger als oefenen met de band. Dat gebeurde toen de tijd in het kruithuis in Gorinchem. Tot grote ergernis van veel mensen. Bezorgde ouders, bezorgde buurtbewoners en altijd kwam ik helemaal gelukkig en tevreden thuis. Als we maar met de band konden spelen. 

Vrienden en maatjes kwamen dan langs en wij, de Band, verzorgde de muziek en zorgde zo voor een leuke middag. En als je geluk had, had je een optreden gepland staan en was er een zekere spanning in de oefenruimte over het komende optreden. Alles was nieuw en geweldig!

Dan had er weer iemand een nieuwe versterker of speakerkast en helemaal los.

Zo door de jaren heen maak je dan van alles mee en stelt men zijn beeldvorming bij.

Er moet serieus geoefend worden, en de lat moet steeds hoger……. Grotere optredens, grotere shows, meer cd’s verkopen en ga zo maar door.

Maar ja, als men zegt iets geleerd te hebben moet men daar naar handelen.

En dat is precies wat ik ga doen. Ik ga een band bouwen die net als vroeger is. 

Gewoon voor het plezier zoals men zegt. Want belangrijk is altijd het plezier.

In de tijd waarin we nu leven wordt je bestookt, van allerlei kanten tegelijk, met nieuwe muziek, clips, artiesten, en alles zo voor de neus. Gewoon op je computer kijk je met heel de wereld mee. En dat is nou net wat er voor zorgt dat het wat minder speciaal is geworden allemaal. Als je met je band iets wil bereiken tegenwoordig moet je jezelf serieus in het internet verdiepen en natuurlijk uitgebreid netwerken, promotie maken en ga zo maar door.

Of niet. Gewoon lekker oefenen met de band, een biertje drinken, een rokertje nuttigen,

een beetje aan de knopjes draaien, muziek schrijven, helemaal van de kaart zo hard en snel mogelijk een solo spelen, nieuwe buizen kopen, nieuwe snaren kopen, en weer terug naar de bierautomaat. 

Ik denk dat het enige is wat veranderd is, ten opzichte van vroeger, dat er nu een keuze is. 

En voor mensen als ik is dat een simpele. We kiezen er voor om alles net wat harder te zetten! We kiezen er voor om alles net wat sneller te spelen. En we kiezen er voor om niet mee te doen aan de nieuwe hype. Helemaal  weer terug naar af, waar het allemaal mee begon.

De Gitaar en de Band. Gewoon voor de lol. 

Gegroet, 

W.F.M. Snoek

Welkom bij deel 2 zoals dat heet.

Eerst even over de gitaarbattle. Natuurlijk was ik zeer benieuwt naar de uitslag en op de dag van het nieuws, nam ik plaats naast de radio. Live in de uitzending zouden de finalisten bekend worden gemaakt. Lekker een rokertje erbij en luisteren. Na 2 uur radio werd duidelijk dat de snoekhond helaas niet bij de uitverkoren acht zat. Jammer hoor. Ik had graag die gitaar gewild maargoed. 

Tijd voor een echt gitaarbattle dachten wij zo.Na enig overleg werd besloten dat op het duveltjesrockfestival, tussen de bands door, de gorcumse gitaarbattle zou gaan plaatvinden.Het klinkt misschien gek, maar op alleen een marshall amp (zonder backingtacks) hebben we gedurende de dag allerlei gitaristen voorbij zien komen. Veel bekende uit de slim, maar ook onbekende verassingen. Helaas ging de snoek kansloos ten onder maar behaalde ik wel de derde plaats. Die goed was voor een fles black label!!! Goed geregeld dacht ik zo.

Ik vond zelf dat we een veel leukere gitaarwedstrijd hebben georganiseerd dat die gasten van radio twee. Bij ons werd je simpelweg bestookt met metalsolo en verder gitaargeweld. Zoiezo was duveltjesrock weer een prima feestje. Lekker weer, goeie bands, gezellige mensen en goeie wiet.

Effe denken, nog meer onzin haha.

Over de gitaar bij voorkeur. Na lang nadenken ben ik tot de conclusie gekomen dat gitaarspelen eigenlijk simpeler is dan het lijkt. Je heb namelijk een hoop vakjes op de hals waar je een hoop mee kan. Om het allemaal wat makkelijker te maken heb ik een tip voor het gitaarvolk. Verdeel de vakjes in twee soorten te noemen: de goeie en de verkeerde. 

Op deze manier hoef je te allen tijde maar een keuze te maken uit twee vakjes in plaats van

132 of weet ik veel hoe veel. In elk geval maakt dit het spelen een stuk makkelijker en hoef je minder na te denken. En erg handig als je gaat jammen.

Tot de volgende keer.

Veel plezier met spelen!!

Rock & fucking Roll

W.F.M. Snoek

Welkom in het eerste deel van onzinnige gitaarpraat!

In deze rubriek gaan we  om ons heen gaan kijken in de muziekwereld en natuurlijk onze ongezouten meningen geven over wat we tegenkomen.

Gelijk van start dan maar haha.

Radio 2 heeft een wedstrijd uitgeschreven genaamd “de beste gitarist van Nederland”

Dus er kwamen mensen naar mij toe van; moet jij niet is meedoen?

Goed plan leek ons! Totdat we de spelregels lazen,  over dat je een gitaarsolo uit de top 2000 moest spelen om je te kwalificeren. Tja. Hmm. Ik een e mail gestuurd naar de redactie van,

he mensen, jullie hadden je wedstrijd beter de beste kopieermachine van Nederland kunnen noemen. De grote supergitaarhelden zijn niet zo geworden omdat ze van die goeie covers spelen toch? Netjes kreeg ik een reactie terug dat ik ook best een eigen uitvoering van een nummer uit de top 2000 mocht insturen. Ok dan. Toch maar een filmpje in elkaar draaien .

Het nummer wat ik heb gekozen is hey joe van de koning ( J Hendrix). Zeer fijne muziek om overheen te jammen. Helaas kwam de avond voor het filmen mijn maatje terug uit het gevang dus moest er een zekere hoeveelheid bier en wiet worden geconsumeerd. De volgende morgen

was er hoofdpijn en verwarring maar we hebben toch maar een filmpje gemaakt.

8 dagen later al 400 hits haha. Super leuk voor een cover!

Na het inschrijven werd de rest duidelijk. De beste gitaristen van Nederland doen niet mee aan deze wedstrijd. Als je in het lijstje kijkt van ingezonden stukjes, mist ik een aantal namen die mij zeker helemaal zoek zouden spelen. De echt grote jongens nemen niet eens de moeite om te komen. Simpelweg omdat de beste gitarist een kwestie is van smaak. Iedereen heeft een andere mening over wat het beste is of het mooist klinkt. Ik ben er wel is een tegengekomen die Kurt Cobain de beste gitarist van de wereld vond, ik bedoel maar dat het allemaal een kwestie van smaak is. Ik denk ook niet dat ze bij radio 2  in staat zijn om te beoordelen wie de beste gitarist is.

Uiteindelijk is er een gitaar te winnen en een jamsessie met Mark Knofler.

Dat zijn dan van die dingen die mij wel aanstaan. Die Mark speelt zo relaxed dat het wel een smoker moet zijn. Stiekem zie ik het helemaal voor me. Mark helemaal stoned van mijn wiet terwijl ik zijn amp stiekem op 10 draai, zo veel mogelijk 4×12 kasten op elkaar proberen te zetten, en vervolgens jammen totdat je vingers krom staan. Daarna naar huis met je nieuwe gitaar met een handtekening erop van Mark K. Als dit allemaal is waar zou zijn, zouden we in de hemel zijn denk ik. Volgende keer lezen jullie hoe het afgelopen is, dat zal wel een kort stukkie worden dan.

Tot volgende keer.

Met vriendelijke groeten

W.F.M. Snoek